W 1982 roku Jewgienij Simonow, główny reżyser teatru im. Wachtangowa, przyjął świeżo upieczonego absolwenta do swojej trupy. Pierwszym sukcesem stała się rola Gaetan w sztuce „Róża i krzyż”. Simonow dokładnie rozpoznał emploi artysty – bohater romantyczny. Rzymski profil, wyrazisty język ciała, silny temperament... W 1985 roku Jewgienij Rubienowicz wystawiał sztukę „Trzy pory życia Casanovy” – samodzielnie połączył trzy utwory Mariny Cwietajewej, sam wymyślił tytuł. Jewgienij Knjazjew gra tutaj młodego Casanovę, Wasilij Lanowoj – dorosłego, Jurij Jakowlew – Casanovę w podeszłym wieku. Młody aktor wiele nauczył się od takich partnerów. Widzowie uwielbiali ten spektakl. Sztuka długo nie schodziła z afisza i kończyła się zawsze owacją na stojąco. Następnie pojawiły się drobne role tragiczne, gdzie Knjazjew grał np. Don Juana.

  Jednak czasy się zmieniały. Styl wysoki odchodził w przeszłość – Knjazjew grał już wyniszczonego kokainą kniazia Oboljaninowa. W tej roli ujawnił głęboki talent dramatyczny. Reżyser sztuki G. Czerniachowskij wystawiał przedstawienie o „ludziach przeszłości”, którzy nie mogą sobie znaleźć miejsca w obecnych czasach.

  W 1992 roku aktor spotkał się z Piotram Fomienką, który szykował spektakl Suchowo-Kobylina, gdzie Knjazjew zagrał rolę urzędnika Szyla. Rola nieduża, dała jednak początek dalszej współpracy, która była ważna nie tylko profesjonalnie, lecz także osobiście. Artysta został zaangażowany we wszystkie istotne przedstawienia Fomienki. W 1993 roku zagrał Nieznamowa w spektaklu Ostrowskiego. Za tę rolę otrzymał nagrodę państwową. W 1996 roku natomiast – Hermana w „Damie pikowej”. W 1999 - Ashill Były to przełomowe osiągnięcia zarówno dla teatru jak i dla aktora. Piotr Naumowicz stał się nauczycielem Knjazjewa.   Lecz Fomienko odszedł tworzyć swój własny teatr. A w ukochanym przez Knjazjewa teatrze im. Wochtangowa zaczęły się pojawiać obce aktorowi role. Był to czas wewnętrznych poszukiwań. W tym czasie dwa moskiewskie teatry zabiegały o jego talent. Żadnej z tych ofert nie przyjął. Pozostał wierny teatrowi im. Wochtangowa.