dom 4 |
W 1982 roku Jewgienij Simonow, główny reżyser
teatru im. Wachtangowa, przyjął świeżo upieczonego
absolwenta do swojej trupy. Pierwszym sukcesem stała
się rola Gaetan w sztuce „Róża i krzyż”. Simonow
dokładnie rozpoznał emploi artysty – bohater
romantyczny. Rzymski profil, wyrazisty język ciała,
silny temperament... W 1985 roku Jewgienij
Rubienowicz wystawiał sztukę „Trzy pory życia
Casanovy” – samodzielnie połączył trzy utwory Mariny
Cwietajewej, sam wymyślił tytuł. Jewgienij Knjazjew
gra tutaj młodego Casanovę, Wasilij Lanowoj –
dorosłego, Jurij Jakowlew – Casanovę w podeszłym
wieku. Młody aktor wiele nauczył się od takich
partnerów. Widzowie uwielbiali ten spektakl. Sztuka
długo nie schodziła z afisza i kończyła się zawsze
owacją na stojąco. Następnie pojawiły się drobne
role tragiczne, gdzie Knjazjew grał np. Don Juana.
Jednak czasy się zmieniały. Styl wysoki odchodził w
przeszłość – Knjazjew grał już wyniszczonego kokainą
kniazia Oboljaninowa. W tej roli ujawnił głęboki
talent dramatyczny. Reżyser sztuki G.
Czerniachowskij wystawiał przedstawienie o „ludziach
przeszłości”, którzy nie mogą sobie znaleźć miejsca
w obecnych czasach. |
|
dom 5 |
W 1992 roku aktor spotkał się z Piotram
Fomienką, który szykował spektakl Suchowo-Kobylina, gdzie
Knjazjew zagrał rolę urzędnika Szyla. Rola nieduża, dała
jednak początek dalszej współpracy, która była ważna nie
tylko profesjonalnie, lecz także osobiście. Artysta został
zaangażowany we wszystkie istotne przedstawienia Fomienki. W
1993 roku zagrał Nieznamowa w spektaklu Ostrowskiego. Za tę
rolę otrzymał nagrodę państwową. W 1996 roku natomiast –
Hermana w „Damie pikowej”. W 1999 - Ashill Były to
przełomowe osiągnięcia zarówno dla teatru jak i dla aktora.
Piotr Naumowicz stał się nauczycielem Knjazjewa.
Lecz
Fomienko odszedł tworzyć swój własny teatr. A w ukochanym
przez Knjazjewa teatrze im. Wochtangowa zaczęły się pojawiać
obce aktorowi role. Był to czas wewnętrznych poszukiwań. W
tym czasie dwa moskiewskie teatry zabiegały o jego talent.
Żadnej z tych ofert nie przyjął. Pozostał wierny teatrowi im.
Wochtangowa. |
|
|